Bugari, iz turkijske grupe naroda, prvi put se spominju u drugom veku. Njihova prapostojbina su današnji Tadžikistan i Avganistan. Sa reke Volge, gde im je jedno vreme bilo stanište, silaze na Balkan, daleko pre ostalih turskih plemena, koji stupaju na pozornicu tek u šestom veku. Tada bivaju asimilovani (u devetom veku) od Slovena i prihvataju jezik i veru, potpuno izgubivši svoj nacionalni identitet – zaboravljajući pre svega svoj jezik. Sada ih svrstavaju u južne Slovene.
Prvi pomen Bugara, u rimskim letopisima, kaže da su bili skitačko pleme, koje je, zabeleženo, prvi put asimilovano od Jermena, da bi odatle pobegli zbog najezde Huna do Dona (reke). Tu oni asimiluju ostatke Sarmata, da bi ih Huni našli i tu i s kojima, napokon, u podređenom položaju, prave pustoš po centralnoj Evropi. Nakon smrti Atile, vođe Huna, skrašavaju se na prostoru gde su i danas.
Narav koja ih prati je, na primer, takva da se povezuju sa Vizantijom u napadu na Ostrogote, da bi nakon toga krenuli u napad na Vizantiju. Prvi vladar koji ih je ujedinio (i stvorio, porazivši Avare) bio je kan Kubrat. Sa sloveniziranjem i prihvatanjem hrišćanstva njihovi vladari dobijaju titule knez i car.
Najveće neuzvraćene ljubavi su Rusa prema Bugarima, Srba prema Rusima i Bugara prema Nemcima.
