Vitezovi templari bili su jedan od prvih i najpoznatijih evropskih hrišćanskih vojnih redova čija je misija, barem prividno, bila braniti i širiti svoja religijska uverenja. Templarski red započeo je 1118. godine, oko dva desetleća nakon što su evropski krstaši osvojili Jerusalim i masakrirali njegove muslimanske stanovnike. Francuski vitez Hugues de Payens i osam njegovih kolega ponudili su svoje usluge hrišćanskom kralju Baldwinu II. i dali zavjt da će braniti grad od svih neprijatelja. Baldwin im je za sedište na korištenje dao džamiju Al Aqsa na planini Temple Mount, gde je kralj Solomon originalno sagradio Jerusalimski hram. Zbog toga su vitezovi sebe nazivali Pauperes commilitones Christi Templique Solomonici - latinski za "Red siromašnih vitezova Hrista i Solomonovog hrama", naziv koji se s vremenom skratio u Red Hrama ili templari.
Tokom naredna dva veka, templari su izrasli u jednu od najmoćnijih organizacija u srednjovekovnom svetu. Njihovi ratnici, koji su preko svojih oklopa nosili prepoznatljive bele plaštove ukrašene crvenim krstom, dobili su reputaciju zbog svoje borbe, snage, discipline i ustrajnosti. Red vitezova zaklinjao se na potpunu i neupitnu poslušnost svojim vođama. Borili su se žestoko, u skladu s redom i pravilima Reda. Vojniku koji bi bio osuđen za kukavištvo oduzimali bi plašt i bio je prisiljen jesti na podu godinu dana kao pas. (Red je imao i politiku da ne plaća otkupnine za članove zarobljene u bici.) Prema izdanju Katoličke enciklopedije iz 1911. godine, oko 20.000 vojnika templara dalo je svoj život u borbi protiv muslimanskih snaga za vreme postojanja Reda.
S vremenom, templari su postali deo političke i ekonomske moći. Razne pape nagrađivali su templare izdavanjem naloga kojim su bili izuzeti od svih poreza, čak i uobičajene desetine za potporu Crkvi. Red je postupno delom Evrope stekao brojne članove ne-ratnike, koji su iskoristili svoja rastuća bogatstva za kupnju zemljišta, zgrada i stvaranje finansijskog carstva koje je funkcionisalo kao jedan od prvih evropskih bankarskih sustava. Oni su čak i postupno preuzeli kontrolu nad vladom u Jerusalimu.
Nakon što su muslimani ponovno povratili kontrolu nad Jerusalimom, sredinom 13. veka, bogatstvo templara počelo je nestajati. Njihov neuspeh da zadrže Svetu zemlju i glasine o njihovim tajnim obredima naštetile su nekad besprekornom ugledu koji su uživali. U ranom 14. veku francuski kralj Filip IV., koji je posudio bogatstvo od templara, odlučio je izbeći vraćanje svoga duga tako da uništi red. Filip je uspešno prisilio papu Klementa V., Francuza kojeg Katolička enciklopedija opisuje kao "osobu slaba karaktera i koju je jednostavno zavarati", da progoni templare uz lažne optužbe za jerezu i svetogrđe, kao što je pljuvanje po krstu. Godine 1307. francuski kralj izdao je tajni nalog za sve članove Reda u svojoj zemlji, da svi budu uhvaćeni na isti dan. Mnoge su mučili i ubijali. Klement službeno raspušta templare 1312. godine. Sledeće godine meštar templara, James de Molay, u dramatičnom javnom događaju ispred Notre Dama u Parizu gde je trebao biti obešen, odbijao je dati priznanje. Filip je zatim naredio da ga odvedu na Isle de la Cite, gdje su ga spalili na lomači. Ostavština templara preživela je i u vekovima koji slede, poglavlja su se tiho reformisala u raznim evropskim zemljama i u SAD-u. Organizacija je prerasla iz vojne sile u bratstvo i filantropski red. Danas su vitezovi templari na UN-ovu službenom popisu nevladinih organizacija.
Čudni rituali u SPC
