Pokret staroveraca, obnovitelja stare slovenske mnogobožačke religije, široko je rasprostranjen u Rusiji i Ukrajini. Staroverje se oslanja na narodna predanja, običaje i obrede, pisane romejske, slovenske, germanske i arapske izvore. Pojedine slovenske staroverske zajednice kao glavni izvor koriste “Velesovu knjigu”. Godine 1919. pukovnik carske vojske Fjodor Arturovič Izenbek u jednom opustošenom zamku u Ukrajini pronalazi razbacane brezove daščice na kojima su bili ispisani tekstovi “Velesove knjige” – rukopisa koji je nastao krajem devetog ili početkom desetog veka i pisan je neobičnim pismom koje kasnije dobija naziv “velesovica“.
Pukovnik je skupio daščice i poneo ih sa sobom.Tako je “Velesova knjiga” u torbi ruskog pukovnika putovala prvo kroz revoluciju u Rusiji, potom u Tursku, pa zatim i u Jugoslaviju. Knjiga koju mnogi istoričari smatraju najstarijim slovenskim spisom sadrži religijske tekstove o starim slovenskim božanstvima, istorijske zapise i naravoučenija:
“Molimo se i klanjamo prvom Triglavu i njemu veliku slavu pojemo. Hvalimo Svaroga, deda božjeg, koji je svemu rodu božjem začetnik i tvorac je svega živog, večni izvor koji teče leti i svuda, a zimi i nikada ne mrzne… A bogu Perunu, gromovniku, bogu bitke i borbe govorimo: ti oživljavaš nas neprestanim okretanjem kruga i vodiš stazom prava kroz bitke do Velike Trizne… Bogu Svetovidu slavu uznosimo, jer on je bog Prava i Java i njemu pojemo jer je svetlost kroz koju vidimo svet. Gledamo i u Javu opstajemo, a on nas od Nava čuva i stoga mu hvalu pojemo. Slava sva Svetovidu, bogu našem što otvara srca naša da priznamo loše postupke i dobru se okrenemo. Dva bića u nebu sadržana Belobog i Crnobog su, a nji oba Svarog drži i zapoveda”.
Knjiga je dobila naziv po Velesu, slovenskom bogu polja, pašnjaka i šuma, ali i useva, stoke i životinja. Ovaj bog bio je zadužen za prehranu Slovena, koji su prvi ili poslednji snop žita nazivali “Velesova brada”. Taj snop se čuvao u kući i od njega se kasnije pravilo brašno za posebne hlebove.
U hrišćanstvu Velesovu ulogu preuzeo je Sveti Vasilije.
Jurij Miroljubov je sa knjigom otputovao u Sjedinjene Američke Države i predao je Ruskom muzeju u San Francisku. Od tada, rukopis su proučavali mnogi stručnjaci i istoričari i oko njega su se stvorile brojne kontroverze.
U pitanju je apsolutno autentično delo koje je u izvornom obliku preživelo do današnjih dana, tvrde jedni, dok su drugi uvereni: ”Velesova knjiga” je očigledan falsifikat. Vojnik pronašao rukopis na brezovim daščicama na teritoriji današnje Ukrajine i pokušao da ga predstavi kao autentičan. ”Velesova knjiga” se ne uzima u obzir kao istorijski izvor.
